Otto Seijler (56) is niet alleen een gepassioneerd sportvisser, maar óók actief als vrijwilliger bij de Dierenambulance – een bijzondere combinatie waarover hij regelmatig uitleg moet geven. Wat is zijn verhaal en welke boodschap wil hij graag aan zijn collega-sportvissers meegeven?
Professioneel werk ik zelfs al jaren in de intensieve dierhouderij – kun je nagaan”, schetst Otto de paradox tussen zijn hobby en carrière versus het vrijwilligerswerk bij een hulpdienst voor dieren. “In mijn commerciële managementfunctie draait alles om het behalen van doelen. Toen ik een klein jaar geleden besloot om hiernaast iets belangeloos te gaan doen voor mijn omgeving, viel mijn oog al snel op de Dierenambulance. Want geloof het of niet: juist dóór mijn werk ben ik zeer begaan met dieren. Bovendien heb je bij de Dierenambulance te maken met echte mensen en emoties, bijvoorbeeld als iemand belt omdat een egel ziek lijkt of een waterhoentje raar zwemt. Dan zie je telkens dat mensen iets zorgzaams in zich hebben, en dat vind ik mooi. Vrijwel alle vrijwilligers handelen puur uit idealisme of omdat dit werk sociaal contact en ontspanning biedt. Het is dus door en door mensenwerk, maar dan wel met het oog op dieren.”
Verantwoording
“Dieren moeten in elke situatie zoveel mogelijk hun natuurlijk gedrag kunnen vertonen en daarbij maak ik geen onderscheid tussen een kip, egel of kat”, vervolgt Otto. “Zoals de intensieve veehouderij er puur is omdat we moeten eten – een simpel gegeven dat we niet kunnen ontkennen – zie ik sportvissen als een vorm van ontspanning die we als mens nu eenmaal nodig hebben. Bij dat alles dienen we wél steeds het wel en wee van de natuur in het algemeen te bewaken. Enig dierenleed is voor mij een acceptabele prijs als het een wezenlijke behoefte dient én dat leed steevast tot een minimum beperkt blijft. Wij hebben immers de natuur nodig en andersom.” Ook in zijn eigen visserij volgt Otto kritisch deze denklijn. “Ik vis altijd zo gericht mogelijk op soorten die goed eetbaar zijn: platvis, gul en geep aan zee en snoekbaars in het binnenwater. Bovendien neem ik vis slechts in beperkte aantallen mee voor eigen consumptie. Zo verantwoord ik voor mijzelf het plezier dat ik aan sportvissen beleef.”
Levensbedreigend
Terug naar de Dierenambulance: wat voor dierenleed komt Otto daarmee zoal aan de waterkant tegen? “Grotere watervogels zoals zwanen en aalscholvers raken vaak verstrikt in flinke kluwen lijn, terwijl kleinere vogels zoals meerkoeten en eenden vaker haakjes, kunstaas en korte stukjes lijn met zich meedragen”, legt hij uit. “Soms blijft dat bij lichte hinder, maar vaak wordt zo’n situatie ook echt levensbedreigend. Een simpel stukje lijn dat bijvoorbeeld om een poot gewikkeld zit en door de beweging langzaam gaat snijden, komt op den duur tot op het bot. Zo’n open wond gaat onherroepelijk zweren, waardoor het dier op den duur niet meer goed kan bewegen. Uiteindelijk sterft het daardoor aan ondervoeding – nog los van de continue pijn. Dat is echt een tragische dood.”
Mocht je onverhoopt een watervogel aan de lijn krijgen, trek dan niet aan de lijn. Knip de lijn af en bel de lokale dierenambulance. Als het om een zwaan gaat mag je ook met Zwanenwerkgroep Zuid-Holland bellen (06-83797378)
Juist klein afval
Otto legt uit waarom juist klein (sportvis)afval vaak als een magneet aan watervogels en andere dieren blijft ‘plakken’: “Wat het ook is, het ruikt naar vis dus dieren pikken het uit nieuwsgierigheid op – van kunstaas tot dobbers en van plastic zakjes tot stukjes lijn; die laatste vaak niet langer dan tien (!) centimeter.” De remedie en mijn oproep aan sportvissers is dan ook simpel: neem altijd ál je afval mee, ook de kleinste zaken zoals knoopeindjes.” Otto weet dat mensen in het algemeen – niet alleen sportvissers – gemakzuchtig zijn. “Kijk alleen maar naar de rommel in de berm naast de snelweg. Maar ik vind het extra stuitend als je dat doet terwijl je in de natuur bent om daarvan te genieten. Wat denk je dat iemand anders voelt als hij of zij daar bij jouw troep uitkomt? Die wil toch ook van de natuur genieten?!”
Steek in het hart
Dierenleed als gevolg van sportvisafval is voor veel mensen onacceptabele collateral damage, zo weet Otto inmiddels uit ervaring. “Het is echt een steek in het hart voor mensen die begaan zijn met dieren – en dat zijn er heel erg veel”, waarschuwt hij. “Zeker op mooie dagen in de zomer krijgen we wel veertig telefoontjes per dag. En ik kan je verzekeren: bellers met een melding van in vislijn verstrikte watervogels zijn laaiend en hebben steeds minder begrip voor sportvissers. Kinderen die ons bellen – bijvoorbeeld voor een gewonde meerkoet – blijken bij aankomst ter plekke echt aangedaan te zijn. Is dit het imago dat we als sportvisserij willen uitstralen? Dat lijkt me niet. Het is onze verantwoordelijkheid om critici te tonen dat ook wij begaan zijn met de natuur en de dieren die daarin leven. En dat ons plezier niet ten koste mag gaan van hen.”Álle vislijn mee naar huis met de Monomaster
Als sportvisser en natuurliefhebber sta jij natuurlijk ook voor een schoon milieu en laat je dus geen ‘sprietje’ vislijn achter in de natuur. Een behulpzaam instrument daarbij is de Monomaster: een compact stukje vernuft waarmee je zelfs de kleinste stukjes vislijn netjes opbergt. Steek het uiteinde van de lijn in de gleuf aan de zijkant, draai vervolgens aan het palletje en de lijn verdwijnt als vanzelf in het apparaatje. Zo kun je tot wel tientallen meters lijn wegwerken. Opgeruimd staat netjes! De Monomaster is verkrijgbaar bij Sportvisserij Nederland. De normale verkoopprijs bedraagt € 14,95 maar tot en met 30 juni geldt in onze webwinkel een speciale actieprijs van € 12,50. Kijk voor meer informatie over én het online bestellen van de Monomaster op
sportvisserijnederland.nl.