Het gaat slecht met de zeebaars. Beroepsmatige overbevissing en recente slechte jaarklassen zijn de oorzaken dat het bestand de kritieke ondergrens nadert. Daarom is het tijd voor een nieuwe kijk op zeebaars.
De zeebaars heeft de afgelopen tien jaar gezorgd voor een boost in de Nederlandse zeesportvisserij – die vergelijkbaar is met de populariteit van de karper op het zoete water. Deze mooie en sterke zoute sportvis spreekt zoveel zeevissers aan dat Dicentrarchus labrax een iconische soort met cultstatus is geworden voor de sportvisser.
Die is dan ook bereid om veel energie, tijd en geld in zijn visserij en passie te steken. Zeker als hij kans maakt om meer en grote zeebaars te vangen. Ook elders in Europa – Engeland, Ierland, Frankrijk en België – is deze trend zichtbaar.
Overbevissing
Tegelijkertijd gaat het slecht met de ‘wilde’ zeebaars. Waar dit tot 1995 overwegend een vis voor de sportvisserij was, zijn de commerciële vangsten sindsdien exponentieel toegenomen. Door jarenlange beroepsmatige overbevissing en recente slechte jaarklassen staan de zeebaarsbestanden nu zeer sterk onder druk.
Dat is onbegrijpelijk wanneer je je realiseert dat 80% van alle in Europa geconsumeerde zeebaars afkomstig is uit de viskweek. Om te zorgen dat de resterende 20% wildvang de bestanden niet volledig wegvaagt, heeft de Europese Commissie diverse noodmaatregelen uitgevaardigd.
Andere mindset
In plaats van te gaan steggelen over de cijfers, punten en komma’s in het pakket van EU-maatregelen, is het tijd voor een nieuwe kijk op
zeebaars. Een die recht doet aan de status van deze vis, het historisch gebruik door de sportvisserij – in Engeland werd er door sportvissers in 1820 al met de hengel op zeebaars gevist – en de economische potentie die de zeebaars vertegenwoordigt voor kustgemeenschappen.
Met de sportvisserij als belangrijkste stakeholder heeft de zeebaars in Nederland veel meer sociaaleconomische
waarde
(€ 17 mln.) dan bij
de huidige, conventionele
wijze van
benutting
waarbij de beroeps visserij de belangrijkste partij is (€ 4 mln.).
Duurzame benutting
Bovendien is sportvisserij op zeebaars ook de meest duurzame vorm van benutting van het bestand. Waar de Nederlandse recreatieve visserij met een vangst van 100 ton tot een economische waarde van 17 miljoen Euro komt, moet de vaderlandse beroepsvisserij 400
ton (exclusief discards) aanlanden om tot het bedrag van 4 miljoen euro te komen.
Met het oog op de zeer kritieke situatie van de zeebaarsbestanden, is het daarom niet meer dan logisch om te kiezen voor een beheer waarbij het recreatief gebruik prevaleert boven het commercieel gebruik. Bestandsherstel en economisch profijt kunnen dan samengaan en leiden tot een florerende recreatieve zeebaarsvisserij.
Lees hieronder de laatste nieuwsberichten m.b.t. de zeebaars.