Ik kreeg een verzoek. Schriftelijk. Wat je dus serieus moet nemen. Ik bedoel, in de kroeg doe ik ook allerlei beloftes en stel ik vragen en zit ik aan dingen, maar een schriftelijk verzoek, dat is net effe heftiger.
Goed. Het verzoek was om aandacht te besteden aan het volgende. Het gaat over kunstaasvissen, dus alle karperaars kunnen weer boilies gaan rollen.
Kunstaasvissers maken vaak foto’s met de plug, jig, lepel, kurketrekker, spinner of weet ik veel nog wat in de bek. Want dat is leuk voor de foto. Soms zelfs, en dit is natuurlijk volstrekt verwerpelijk want ik doe dat zelf nooit, maar toch, sóms hangen ze hem er na het onthaken expres weer even in. Voor de foto. En de schrijver dezes wees er volkomen terecht op dat een foto met plug in de bek niet weidelijk is omdat de vis kan spartelen en de haken dan in je hand terecht kunnen komen, of zelfs in het oog van de vis.
Dus niet doen. Gewoon niet doen. Ook al zijn de foto’s mooier en is zo’n fel gekleurde plug prachtig in de bek van een baars, niet doen. Denk aan de vis. En dat meen ik.
Proeft u ook het probleem: ik ben het er helemaal mee eens, maar soms doe ik het ook. En dan ben ik zo blij dat er niet overal camera’s hangen, en dat er geen overheid is die in mijn foto’s kan meekijken. Damn. Het is zo moeilijk een liefdevol, rechtschapen, moreel hoogstaand mens te zijn. We zijn zo zwak. De ene gebruikt drugs, de ander hangt pluggen in bekken van vissen.
Er is geen ontsnapping. De goede man heeft gelijk. Niet doen. Echt. Niet.
In principe. Nee, daar ga ik weer... Rug recht! Moreel moet ik een voorbeeld stellen. Dus. Ik beloof, nooit, nooit meer, als ik een vis met kunstaas vang, om...