Dit prachtige EK werd gehouden langs de oevers van het Canal Bianco in de buurt van Adria, een stadje op zo’n 80 kilometer van Venetië. We visten op hooguit 15 kilometer afstand van de plek waar dit kanaal in de Adriatische Zee uitmondt en er was dan ook getijdewater. Dat maakte het vissen best gecompliceerd trouwens.
Er was vooral tijdens de trainingen volop vis te vangen, meest blieken en brasems. Ook werden er wel wat harders gevangen en hier en daar een enkele carassio. Zo werd het best een leuke trainingsweek natuurlijk. Vissen is voor iedereen toch het mooist wanneer er ook echt iets te vangen valt en daarover hadden we hier niks te klagen. Niet te geloven hoeveel gewichten van boven de 10 kilo er werden gevangen tijdens die dagen en dat gold voor vrijwel alle landen.
De trainingen mochten dan mooi zijn, we wisten ook dat tijdens de wedstrijddagen het getijde zo ging zijn dat de vissituatie waarschijnlijk totaal anders was en dat er dan veel meer stroming zou zijn. Het was moeilijk, dat gold voor alle deelnemende landen natuurlijk, om ons goed in te stellen op die situatie omdat er gewoon heel weinig stroming was tijdens de trainingsweek. We maakten lange trainingsdagen maar als ik er nu op terug kijk hadden we eigenlijk maar één dag dat bij de training (en dan nog alleen bij het begin) de situatie was zoals tijdens de wedstrijd. Het team had voorafgaand aan de trainingsweek nog bewust een middag gevist toen er wel stroming was dus dat was eigenlijk nog de beste referentie waarbij bleek dat je toch wel vlagdobbers nodig had tot en met minimaal 20 gram.
Tijdens de trainingen bleek al snel dat je op de meeste plekken helemaal niet op de maximaal toegestane hengellengte moest vissen. Op de meeste plaatsen was 11 meter meer dan voldoende, vooral op de diepere gedeeltes van het parcours. Ook op kortere afstand (6 tot 9 meter) was goed vis te vangen hoewel daar de vissen gemiddeld vaak kleiner waren. Al met al was dit dan ook het kampioenschap van het materiaal. Ik heb nog nooit meer topsets klaar zien liggen bij het begin van een wedstrijd dan tijdens dit EK.
Wedstrijdvissen is natuurlijk een prachtige sport maar wat kan het toch soms allemaal ook frustrerend zijn!!! Allereerst kwam er natuurlijk precies op de eerste wedstrijddag een weersomslag. Na een hele zonnige trainingsweek met temperaturen tot kortbij de 30 graden kwam er nu een regendag (met een grote kans op onweer) met een temperatuur van rond de 16 graden. Geloof me, ook hier heeft dat een geweldige invloed op de vangsten. Met het onweer viel het uiteindelijk nog mee. Er was wel wat gerommel maar in ieder geval hoefde de wedstrijd niet onderbroken te worden.
Het werd voor ons een ronduit teleurstellende eerste wedstrijddag waarbij we 75,5 punten behaalden. En dat terwijl we na de trainingen allemaal met een heel positief gevoel aan de wedstrijd begonnen. We hadden echt het gevoel dat we alles zowel qua materiaal, voer en zeker ook tactiek goed op de rit hadden. Er werd tijdens die eerste wedstrijddag in totaal hooguit de helft gevangen van de vangsten van de slechtste trainingsdag. Er werden in de meeste sectoren nu gemiddeld meer vissen kort gevangen. Onze loting was zeker niet geweldig maar ik denk dat het grootste probleem was dat de behoorlijke stroming die er tijdens bijna de gehele wedstrijd stond heel veel visplekken moeilijker bevisbaar maakte. In het laatste half uur viel die stroming weg en meteen zag je dat er overal beter werd gevangen. De Belgische ploeg viste een ongelooflijk goede eerste wedstrijddag met in totaal slechts 14 punten. Echt abnormaal goed. Verder zag ik een vreemde uitslag met verschillende goede teams die behoorlijk uitgeschoven waren. Wel stonden de favoriete Italianen gewoon 2e met 23 punten.
Op de tweede wedstrijddag ging alles aanmerkelijk beter. Allereerst zag de loting er nu beter uit en ook was het weer min of meer normaal weer. Hadden we onze visserij nu helemaal veranderd? Nee, totaal niet eigenlijk. Op voer- en materiaalgebied bleef alles hetzelfde, we zouden alleen proberen om iets meer “langzaam doordrijvend” te vissen waar dat mogelijk was. Dat was het enige.
We visten eigenlijk een prima tweede dag waarbij we als vierde eindigden met nu 42 punten. Het had zelfs nog een uitstekend dagresultaat kunnen zijn. In een van de sectoren behaalden we ook nu een slecht resultaat en zo kwamen we uiteindelijk op een elfde plek in de eindrangschikking terecht.
Uiteindelijk wonnen de favorieten: Italië. Zij wisten het best om te gaan met de veranderende situatie tijdens de wedstrijddagen en vooral wonnen ze doordat ze op de minder goede visplekken de schade wisten te beperken met daar een medium in plaats van een slechte vakuitslag. Als tweede eindigde België. Een prachtig resultaat al denk ik dat men na de geweldige eerste wedstrijddag zelfs nog iets teleurgesteld was. Als derde eindigde het Hongaarse team na ook een geweldige inhaalrace tijdens de tweede wedstrijddag.
Individueel won de Italiaan Giuliano Prandi. Zowel de tweede als derde plek waren voor de Belgische teamleden, respectievelijk Luc Thijs en (debutant!) Bart De Cree.
Namens bondscoach Jan van Schendel.
Bondscoaches Jan van Schendel en Stefan Verhoeven tijdens het EK in Italië