Wist je dat? Van links naar rechts

Voor de bot gaat dit onderscheid echter niet altijd op, omdat bij sommige botlarven het rechteroog naar de linkerzijde van de kop groeit (in plaats van dat het linkeroog naar de rechterzijde verhuist). Sommige botten hebben de ogen dus op de ‘verkeerde’ zijde zitten – die kant van het lichaam is dan vaak ook gepigmenteerd. Dit is gemiddeld bij 5 tot 10% van een botpopulatie het geval, maar in sommige gebieden heeft ongeveer een derde van de populatie de ogen op de linkerzijde. Soms gebeurt het ook dat het oog halverwege de groei tijdens de larvale fase blijft steken in de kop.

Aan welke kant de ogen ook zitten, ze zijn zo geconstrueerd dat ze iets boven het lichaam kunnen uitsteken. Op die manier kan de bot toch nog zien wanneer hij is ingegraven in de bodem. Overdag ligt deze vis doorgaans namelijk verstopt in het zand of slib – waarbij de kleur van zijn bovenlichaam zich aanpast aan die van de ondergrond – en in de schemering en ’s nachts trekt hij naar het ondiepere water om te jagen. Daar graaft hij zich ook in de bodem, om vanuit die hinderlaag plotseling op zijn prooi af te schieten als die in de buurt komt.

Grotere botten willen ook nog wel eens snel zwemmend hun prooi achtervolgen.

De prooien die de bot op het menu heeft staan, wisselen gedurende de verschillende levensfasen. De pelagisch levende botlarve voedt zich met klein, zwevend dierlijk plankton. Als de bot overgaat op het leven laag bij de grond, schakelt hij over op bodemvoedsel. Dit betreft een gevarieerd dieet dat bestaat uit wormen, kleine kreeftjes, jonge schelpdieren, krabben en garnalen.

Jonge botten die naar het zoete binnenwater trekken om op te groeien, voeden zich met insectenlarven, vlokreeften en kleine schelpdieren zoals erwtenmosselen en driehoeksmosselen. Grote botten zijn echte rovers die naast het genoemde bodemvoedsel ook alle mogelijke soorten jonge vis eten.