Nadat we enkele weken geleden hier met een groot deel van ons team al een Feederchallenge hadden gevist waren we nu enkele dagen voorafgaand aan de trainingsweek al aanwezig in Servië. Niet zozeer dat er veel te trainen viel vooraf maar we wilden gewoon klaar zijn voor de officiële trainingsweek. Ook logistiek moest alles perfect voor elkaar zijn natuurlijk. Nou dat was het ook, hoewel er veel problemen waren voor alle landen met de muggenlarven-leveranciers.
We hebben al eerder op ditzelfde kanaal enkele jaren geleden een EK in het “dobbervissen” gehad en ook nu weer bleek dat de omstandigheden op het Canal DTD nooit heel lang hetzelfde zijn. Allereerst stond nu toen we aankwamen het water zo’n anderhalve meter hoger dan toen we de Preston Challenge visten. Ook bleek al heel snel dat de vele kleine bliekjes die toen te vangen waren nu schitterden door hun afwezigheid.
In de plaats van de kleine bliekjes waren er nu enorm veel katvissen te vangen, vervelende visjes om te vangen en ik zag veel vissers die gestoken werden door de keiharde zij- en rugvinnen.
Op sommige plekken waren de grootste vissen werkelijk ultra kort bij de oever te vangen. Ik heb het dan letterlijk over het einde van de hengeltop. Op zich geen probleem, alleen lijkt het me duidelijk dat het voor niemand een al te groot probleem was om die vissen daar ook gevangen te krijgen.
Apart toch hoe telkens weer in dit gedeelte van Europa we dit soort vreemde visserijen zien. Zeker voor de witvissoorten was het duidelijk dat die in al te diep water wilden rondzwemmen.
Deze constatering was ook enorm belangrijk voor de visserij op grotere afstand trouwens. Met name de blieken en Donau-brasems zaten absoluut een eind boven de bodem. Niet handig bij een feedervisserij. We probeerden het logische te doen en te vissen met langere onderlijnen en soms met drijvend aas. Nooit slaagden we er echter in om die vissen echt goed aan de praat te krijgen.
Zoals de trainingsweek zich ontwikkelde in de omgeving waar onze trainingsboxen lagen, leek het logisch om ons vooral te concentreren op de katvissen. Dat ging op zich prima en op verschillende trainingsdagen vingen we daarvan ook mooie gewichten.
Die katvissen aasden wel pal tegen de bodem en vraten werkelijk alles wat hen werd gevoerd. Wormen, maden pinkies, het maakte allemaal niet uit.
Het werd al met al voor ons een bijzonder taaie wedstrijd waarbij het gewoon niet goed ging. Weinig geluk met de loting (ook dat moet een beetje meezitten natuurlijk) maar vooral nooit de exact goede vismanier ontdekt. Teleurstellend.
Ik heb al enkele jaren geleden gezegd en geschreven dat we in het feedervissen heel snel onze voorsprong kwijt zouden raken die we hadden doordat we simpelweg al langer dan de meeste andere landen visten op deze manier.
De enige conclusie die ik nu kan trekken is dat het inmiddels zo ver is dat we die kwijt zijn.
In Nederland zie je een strenge scheiding tussen het dobbervissen en het feedervissen, Internationaal is het juist zo dat je dezelfde vissers vaak tegen komt die dus beide disciplines beoefenen. Daardoor hebben die mensen, in vergelijking met ons, enorm veel meer all-round ervaring voor zowel de visserij als ook het omgaan met allerlei verschillende soorten aas en dergelijke. Ook in de Internationale feedervisserij zijn muggelarven het belangrijkste aas en wanneer vissen onze feedervissers daarmee?? Behalve tijdens de Topcompetities eigenlijk nooit.
Verder hebben we nog een enorm probleem en dat is onze eenzijdige visserij. In Nederland gaat het soms eens om wat voorn maar eigenlijk vrijwel altijd om (grote) brasems. Tja, die gaan we internationaal gewoon niet vaak tegenkomen en de vele vissoorten die we wel tegenkomen kunnen we stuk voor stuk nooit vangen in ons land.
Het werd al met al een 12e plaats en dat was een enorme tegenvaller, dat lijkt me logisch. Op de uitslag viel verder ook weinig af te dingen. We zullen onze wonden moeten likken en verbeteren maar zoiets is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Namens Jan van Schendel
Bondscoach