Aal of paling

Herkenning: 1. Het lichaam is slangachtig van vorm. 2. De bek is bovenstandig. 3. Op het achterste deel van het lichaam is, zowel onder als boven, een lange vinzoom aanwezig die ruim achter de punt van de borstvinnen begint en uitloopt in de staartpunt. Buikvinnen ontbreken.
Verspreiding: Noordoost Atlantische Oceaan, Noordzee, Oostzee, Middellandse Zee en Zwarte Zee van IJsland en Lapland in het noorden tot West-Afrika in het zuiden. Dicht onder de Nederlandse kust als glasaal en zogenaamde ‘rode aal’ (steeds minder!) algemeen. De glasaalintrek is tegenwoordig sterk verminderd.
Leefwijze: Trekt in het voorjaar als doorzichtige glasaal van circa 6 cm lengte vanuit zee de binnenwateren in, maar een gedeelte blijft hangen in de estuaria en dicht onder de kust. Wanneer de aal paairijp wordt, krijgen de flanken en buik een zilverglans, de rug wordt donkerder en het oog wordt groter. Deze zogenaamde ‘schieraal’ keert terug naar zee om zich voort te planten (vermoedelijk) in de Sargassozee, waarna ze sterven.
Voedsel: Het voorkeursvoedsel bestaat uit wormen en kreeftachtigen, in zoet water ook uit insectenlarven. Grote exemplaren eten ook wel kleine vissen en weekdieren. Schieraal neemt geen voedsel tot zich.

* Naam van de eerste auteur die de vissoort een wetenschappelijke naam gaf, en het jaar waarin dat gebeurde. Is de eerste wetenschappelijke naam nadien gewijzigd, dan staan de auteursnaam en het jaartal tussen haakjes.