Mag ’t een takje meer zijn? Vissenbossen voor baars

Onderzoekers van de Iowa State University hebben onderzocht welk effecten de structuur complexiteit heeft op het afzetten van eistrengen door de baars en het percentage eieren dat uitkomt. Hierbij zijn kerstbomen toegepast, in complexiteit variërend van een kale stam tot volledig intacte bomen, met tussenvormen van meer of minder uitgedunde bomen (totaal 5 groepen met variatie in complexiteit).

Na afzinken van de bomen, is met snorkelonderzoek het aantal afgezette eistrengen per groep bepaald, later in de tijd is het aantal in de eieren zichtbare embryo’s geteld. Het grootste aantal eistrengen bleek te worden afgezet op bomen met een tussenliggende tot maximale complexiteit. De meer kale vormen bleken voor de baars minder aantrekkelijk.

Eieren met embryonale ontwikkeling bleken het meest aanwezig in eistrengen, gedeponeerd op bomen met een complexiteit 4, dus enigszins uitgedund ten opzichte van de volledig intacte kerstbomen.

Op basis van de resultaten, vermoeden de onderzoekers dat de zuurstofvoorziening van de eieren optimaal is bij een intermediaire complexiteit. Bij kale(re) bomen, komen de eistrengen sneller in contact met het bodemsubstraat – met lagere zuurstofgehalten. Bij bomen met de hoogste complexiteit, bleken de eistrengen dicht bij elkaar – zeg maar wat ‘opgefrommeld’ – te zijn afgezet, met ook een mindere zuurstofvoorziening tot gevolg.

De intermediaire vormen bieden de baars de mogelijkheid de eistrengen ruimtelijk ‘uit te spannen’, met een optimale zuurstofvoorziening voor de eieren en de embryonale ontwikkeling.