Of het nu gaat om de pieren van IJmuiden of de havenhoofden van Scheveningen: de meeste zeevissers gooien hun aas zo ver mogelijk richting horizon. Maar ook tussen de blokken van de pier kun je vis vangen. Bijvoorbeeld de
slijmvis.
De slijmvis (Lipophrys pholis) dankt zijn naam aan de dikke slijmlaag die het feit compenseert dat hij geen schubben heeft. Net als zijn uiterlijk is ook zijn leefwijze bijzonder. Slijmvissen zijn namelijk geen echte zwemmers: ze ‘plakken’ in ondiep water meestal tegen de bodem of stenen aan. Zo verplaatsen ze zich ook. Dit markante zeevisje ‘klimt’ en ‘kruipt’ moeiteloos over verticale wanden van stenen en blokken. Zo bewegen ze mee langs de eb- en vloedlijn.
Vlijmscherpe tandjes
Slijmvissen worden maximaal 30 centimeter lang en kunnen zo’n vijftien jaar oud worden. Dit markante visje heeft een vriendelijk gezicht – haast als de vissen in tekenfilms – maar pas op: voor in de bek bevindt zich een rij kleine, doch vlijmscherpe tanden. Daarmee bewaakt het mannetje in de paaitijd de eitjes, die hij door met zijn borstvinnen te wapperen van extra zuurstof voorziet. De kleur van slijmvissen kan sterkvariëren en is vooral afhankelijk van de schuilplaats. In donkere holen en kieren zijn ze soms bijna pikzwart.
Gericht vissen
Sportvissers vangen slijmvissen meestal bij toeval. Zo liet Vis TV-presentator Ed Stoop bij het beazen van zijn haken op het zuiderhavenhoofd van Scheveningen ooit het lood uit zijn handen glippen. De onderlijn viel tussen de blokken in het water, waarop Ed vliegensvlug weer ophaalde uit angst dat die muurvast zou komen te zitten. Tot zijn grote verbazing had hij daarna opeens twee slijmvisjes aan zijn haken hangen.
Toch zijn er ook al specialisten die bij tegenvallende vangsten tijdens wedstrijden overstappen op het gericht slijmvissen ‘peuteren’ – dit om zo toch wat punten te kunnen scoren. Kijk de volgende keer op de pier of het havenhoofd dus eens letterlijk niet verder dan je neus lang is en maak zelf kennis met de slijmvis.